Dat ONSgevoel zouden we zo graag houden, om zo samen die Covid-19 onder controle te krijgen.

Misschien zijn we wel een grote familie hier op deze aardkloot. 

Christenen denken zo: als God onze Vader is , als hij ons ziet als zijn kinderen, dan zijn we familie. Hij houdt zoveel van ons, daalde zelfs af als mens in Jezus. 

Bizar aan deze pandemie is dat de zieken in quarantaine/isolatie moeten, zonder familie. En als het echt slecht gaat moeten ze soms in eenzaamheid sterven.  Dat is ongeveer wel het ergste wat een mens kan overkomen, alleen zijn in de laatste fase van je leven. Misschien is dat wel onze grootste angst en zeker is het de grootste frustratie van al die fantastische zorgenden. 

Niets is verdiepender dan een liefdevol samenzijn rond een stervende, een hand vasthouden, een laatste woord, een kus op het voorhoofd, een aai over de wang.

Dan maakt dat er zo’n schrijnende paradox is ontstaan tussen het grote ONSgevoel en de  eenzaamheid

Henri Nouwen schrijft in zijn boekje ‘Met de dood voor ogen’ wel mooie dingen om over na te denken en toe te passen  in onze situatie.

Als de dood nu eenmaal onontkoombaar is, leer er dan ook mee te leven. Hoe kunnen we elkaar helpen goed te sterven? Hoe doen we dat als Covid-19 mensen van elkaar scheidt?

Als je leven verankerd is in God, je Vader, dan is de dood slechts een toegangspoort tot verder leven, zoals hij dat bedoelt heeft. Hoe troost je de mens die het leven hier los moet laten?

Als je niet meer hier bent leef je in ieder geval wel verder in de herinneringen van anderen, reken maar dat dat vruchtbaar is. Hoe rouwen we met elkaar en gedenken we het leven van onze geliefden? We zien bijzondere rituelen ontstaan.

In alle verdriet en gemis van familie is misschien nog wel een groter ONSgevoel dan ooit. Ineens hebben we allemaal en overal ditzelfde tegelijkertijd te handlen.

Zou God dan in alle eenzaamheid niet groter in Aanwezigheid zijn dan ooit?

Zo kennen we Hem namelijk ook; Hij zal er zijn!