Binnen de Kerk van de Nazarener Amersfoort zijn er talloze mensen die zich elk op hun eigen manier inzetten als missionaire werkers.

Nieuwsupdate uit Duinkerken

Gepco en Monica bezoeken regelmatig een vluchtelingenkamp in Duinkerken, Noord-Frankrijk. Hierbij weer eens een update van hun werk daar.

Vanmorgen wakker geworden met praise muziek van de wekker, wat later werd gevolgd door muziek uit Islamitische hoek. Buiten op het plein was een reggaeband aan het spelen. De hasjlucht kwam ons tegemoet toen we overstaken naar de kerk om daar te gaan ontbijten met Mohmed. De kerkdienst was begonnen en de samenzang was ingezet. Na het ontbijt roken we de wierook en zette het orgel fanatiek in.

We sliepen dit weekend in de pastorie van de katholieke kerk Sacre Coeur in Duinkerke. Door Iraanse vrienden waren we gevraagd daar naar toe te rijden omdat we wel bij Mohmed zouden kunnen slapen, in een kamertje boven de katholieke kerk. Op weg naar zijn kamer (konden we hier wel met zijn vieren slapen) kwamen we pastoor Mattheus tegen. In Frans Engels en farsi met elkaar uitgelegd waarom wij er waren. De pastoor hoefde niet lang na te denken en bood ons een slaapplaats aan in de pastorie tegenover de kerk. De matrassen werden meteen gepakt en boven gebracht en we kregen de beschikking over een woonkamer met slaapbank, lekkere stoelen , een eettafel en heel veel theologische boeken (Helaas in het Frans). Hoe simpel kan gastvrijheid zijn. De pastorie werd ook nog bewoond door een jong gezin uit het Midden Oosten.

De missie van dit weekend is het bezoeken van de mensen in een bos in de buurt van Duinkerke. Zij zitten daar omdat ze dromen van een toekomst in Groot Brittannië. Zij zitten daar omdat ze in hun eigen land niet veilig kunnen leven, omdat ze anders denken, anders geloven of geen toekomst zien voor henzelf of hun kinderen. Ik schat dat er zo’n 100 gezinnen zijn en daarnaast nog een zo’n 200 mannen alleen.

Een bus vol kleding en schoenen hadden we bij ons en ook wat slaapzakken en tenten. Eerst de behoefte gepeild en zakjes gemaakt. Deze hebben wij aan de families kunnen uitdelen. Ook hebben we thee gemaakt en met heerlijke Hollandse lekkernijen zoals stroopwafels, ontbijtkoek en speculaas uitgedeeld. De rest van de kleding wilden we zo uitdelen, maar dat liep niet helemaal zoals gepland. Als vliegen op de stroop vlogen ze op de bus af en klauwden deze helemaal leeg. Dit was een heftig kwartiertje.

Gisterenavond nog met onze Iraanse vrienden naar de boulevard geweest en gegeten. We werden getrakteerd op een vuurwerkshow omdat het het einde van de zomer was. Dat betekent dat de gezinnen in het bos ook weer de koude periode tegemoet gaan en we weten niet wat dat gaat brengen. Naast de kou ook steeds weer de angst om ontruimd te worden . De politie is continue in de buurt en komt ook regelmatig langs. Dit geeft geen rust voor de mensen.  Gelukkig hadden we wel muziek bij ons en dat bracht ook weer lachende gezichten en dansende mensen. Dat geeft de mens weer moed. Daar doen we het voor. Give a little bit.

Een weekend van uitersten, zowel religieus als levensstijl, wat naast elkaar zou moeten kunnen bestaan, maar dat we elkaar blijkbaar niet altijd gunnen. Als we dat wel zouden doen hadden we dan niet veel minder problemen?

Met dank aan Bart voor de muziek en thee en gezelligheid

Met dank aan kinderdagverblijf de Wiebelwagen voor het lenen van de bus

Met dank aan de gevers van de vele kleding, schoenen, slaapzakken en tenten

Monica en Gepco

Hierbij een update van Tanja Lemain over haar inzet bij Stichting El Roi dat omziet naar vrouwen in de prostitutie.

In 2013, toen in Utrecht alle prostitutieramen gesloten werden vanwege signalen van mensenhandel, besloot de gemeenteraad in hetzelfde jaar tot heropening van een nieuwe raamprostitutiezone onder de slogan:  Veilig, Gezond en Vrijwillig!

Een mooie slogan, die helaas niet klopt met de realiteit vanwege:

1.       De complexiteit van de mensenhandel en de verwevenheid ervan met de seksindustrie.

De Nationaal Rapporteur Mensenhandel en Seksueel Geweld tegen Kinderen en the United Nations Office on Drugs and Crime (UNODC) hebben in 2017 een schatting van de omvang van mensenhandel in Nederland gemaakt. In dit onderzoek wordt het jaarlijks aantal slachtoffers van mensenhandel geschat rond de 6.250, daarvan speelt 70% zich af in de seksindustrie.

Het CRIM, een commissie van het Europees Parlement rapporteert dat de georganiseerde misdaad binnen Europa, jaarlijks 25 miljard euro verdient met mensenhandel. Wereldwijd is mensenhandel de snelst-groeiende criminele sector met jaarlijks een opbrengst van meer dan $ 150 billion.

Meer dan 90% van mensenhandel is vrouw.

2.       De aard van de prostitutie zelf.

Uit meer dan 2000 gesprekken met vrouwen in de prostitutie, is mij gebleken dat er altijd een soort onvrijwillig begin is.

Een reden of doel, waaraan de vrouw als persoon ondergeschikt wordt gemaakt, door zichzelf of door anderen.

Hiermee begint een leven van werken in de seksindustrie, vaak met het idee dat het tijdelijk zal zijn.

Ook vertelt eigenlijk elke vrouw dat ze er even niet bij is, dissocieert, tijdens haar werk.

Een overlevingsstrategie, waarvan ze zegt, ‘gek in haar hoofd’ en heel erg moe te worden. 

Deze beschadiging komt de eerste keer dat ze zichzelf (gedwongen)prostitutieert op gang en gebeurt keer op keer op keer.

Dit is wat prostitutie per definitie intrinsiek beschadigend maakt.

Dit is de realiteit van de seksindustrie!

Inmiddels is de nieuwe raamprostitutiezone, Het Nieuwe Zandpad, een hoofdpijndossier van de Utrechtse politiek. Volgens de huidige planning zullen najaar 2019, 128 van de 162 ramen gebruiksklaar zijn.

Dit betekent niet dat er op dit moment in Utrecht/Amersfoort e.o. geen vrouwen zijn, die in de prostitutie werken.  Ze werken op de tippelzone, in clubs, in de illegale sector, in de porno-industrie.
Door de (tijdelijke) sluiting van de raamprostitutie worden we als El Roi extra uitgedaagd om ons juist op deze vrouwen te richten. We willen hen bereiken in clubs en op de tippelzone, via seksshops, digitaal veldwerk, telefonische bereikbaarheid en website en hen uitnodigen met ons af te spreken of bij ons langs te komen.

El Roi betekent ‘God die naar mij heeft omgezien’, vandaar onze slogan //GEZIEN MAAR NIET BEKEKEN//

Om dit te realiseren zijn nodig: gebed, vrijwilligers, financiën.

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Hieronder een update februari 2018 van Wim en Mariet uit Nepal

Beste familie, en vrienden, Al weer een maand voorbij wanneer ik aan deze nieuwsbrief begin. Ook zijn we al weer over de helft van ons verblijf hier. Nog een dikke twee maanden en dan gaan we de zomer in Nederland tegemoet.

Na onze aankomst, 2 November, hebben hier tot nu toe alleen een dag regen gehad op mijn verjaardag. Verder meestal zonneschijn overdag en deze maanden koude avonden en nachten waar we vaak met een deken over onze benen in de kamer zitten en vroeg naar bed gaan. Geen verwarming/ kachel in huis en geregeld toch ook een emmer met warm water om ons te wassen omdat er of geen zonneschijn was voor de zonnepanelen of de beneden buren al het warme water al hadden gebruikt. We kunnen nu wat vaker wat regen verwachten maar voor de echte monsoon zijn we thuis voor een droge, zonnige zomer in Nederland.

Visum Deze week kreeg ik met een andere dokter te horen dat we ons even niet in het ziekenhuis moeten laten zien. Wij hebben nog steeds geen werkvergunning. Die van mij is al aangevraagd voordat we in Nepal aankwamen. Een heel dossier met de nodige ondersteunende paperassen. De aanvraag ligt nu bij het eindstation voor de laatste handtekening, en waarschijnlijk nog meerdere stempels. Als het even mee zit heb ik de officiële werkvergunning voordat we weer vertrekken. Mijn aanvraag heeft voor extra vertraging gezorgd omdat ik de leeftijdsgrens van 65 ben voorbijgeschoten. Dat is de wettelijke leeftijd waarop je kennelijk geacht wordt niet meer actief/ productief te zijn. Na, nogmaals een ondersteunende b r i e f w a a r i n a a n g e v e n w e r d d a t d e zendingsorganisatie mij toch echt wel goed kon inzetten in, met name het leprawerk, werden die visa drempels op de verschillende bureaus weggenomen. Nog een te gaan dus. Als adviseur/ opleider kan ik mijn werk op een toeristen visum blijven doen, ‘low profile’. Wat bleek deze week, en vandaar ‘de waarschuwing’, een Australische arts en nog een flink aantal andere Chinese dokters werden deze week in Kathmandu gearresteerd omdat ze zonder werkvergunning aan het werk waren. De Chinezen werden dezelfde dag weer vrijgelaten – de Australische arts niet. Dat ruikt natuurlijk naar ‘discriminatie’ maar dat is het natuurlijk in het geheel niet. Opleiden In December ben begonnen met lesgeven. Nu vaak 3-4 keer per week een les of workshop voor v e r s c h i l l e n d e d o e l g r o e p e n , a r t s e n , verpleegkundigen, ondersteunende staf etc. Ook een aparte cyclus van lessen/workshops over research. Het ziekenhuis had een naam op het gebied van lepra-onderzoek. Nu is er heel veel nieuw personeel en is het belangrijk om een beetje onderzoekscultuur weer te ontwikkelen. De organisatie van de lessen is vaak lastig. Verpleegkundigen hebben niet altijd dienst en artsen, laboranten, therapeuten etc. hebben vaak hun eigen praktijk aan het einde van de middag en/of voordat het ziekenhuis werk begint. We hebben nu een formule dat een aantal lessen 50-50 in ‘eigen’ tijd en de tijd van de baas worden gegeven.

Nieuwe lepra patient Deze week zag ik een nieuwe patient: Man 56 jaar. Hij kwam naar het ziekenhuis met zijn dochter, een uurtje of 4 hier vandaan. Hij was een jaar geleden naar een academisch ziekenhuis gegaan in de buurt waar hij woonde. Klacht: gezwollen en pijnlijke handen. Hij kreeg hier medicijnen voor. Diagnose: reumatische klachten. (Is geen diagnose). Natuurlijk geen verbetering want de man had lepra. Diagnose gemist, onvoldoende onderzocht en bevraagd. Twee weken geleden was hij naar een districts kliniek gegaan en daar werd direct gedacht aan lepra en de man werd verwezen naar Green Pastures. Nu had hij een ‘klauwhand’ en brandwonden aan een voet en een hand. Illustratief voorbeeld van een patient waarbij de diagnose eerder gesteld had kunnen worden en de zenuwuitval in een hand en brandwonden voorkomen hadden worden. Hij is opgenomen in het ziekenhuis zodat we goede zorg aan de wonden kunnen geven. Hij krijgt medicijnen om te zien of we de zenuwuitval nog kunnen herstellen en hij zal uitgebreid geïnformeerd worden om verdere ‘beschadigingen’ te voorkomen.

Zaterdagse /zondagse verwarring Zoals jullie weten is zaterdag hier de vrije dag en dat is ook de dag waarop de Christenen naar de kerk gaan. Op de sabbath dus, net zoals de 7e-daags Adventisten. Wij zijn gelukkig vrij op zondag en met ons toch ook nog vele andere buitenlanders, ‘tentenmakers’. Sinds een aantal maanden hebben we elke tweede zondag een dienst in het ziekenhuis voor ‘wie maar komen wil’. De dienst is dan in het Engels. De 18e heb ik een (s)preekbeurt. Ik zal het hebben over de drie ‘cardinal’ tekenen van lepra en de drie messiaanse wonderen. Verder goochel ik nog wat met het getal 7. Spannend, Lesgeven/college geven gaat me goed af maar een op de bijbel gefundeerde-herkenbare-toepasselijke boodschap is een uitdaging van een geheel andere orde. Mariet maakt het goed. Onderhoud contacten met oude en nieuwe vrienden en collega’s, nodigt ze thuis uit voor een maaltijd en onderhoudt ons ‘penthouse’ met behulp van de dochter van onze vroegere hulp.

Hierbij een nieuw inspirerend verhaal van Tanja Lemain over haar inzet bij Stichting El Roi.

De vraag waarom een vrouw, een man, een kind in de prostitutie werkt, is complex.

Prostitutie is gelieerd aan - armoede - oorlog -  geweld - op de vlucht zijn - incest -

criminaliteit - mensensmokkel - mensenhandel - vluchtelingenstromen - misbruik in de

kindertijd - culturele achtergrond - weeskind zijn - ongelijkheid - kwetsbaarheid -

geld/mamon - huwelijksontrouw - pornografie - vooroordelen - stigmatisering - enz.

Ik kreeg er oog voor toen ik in de periode 2005 – 2013 met regelmaat naar de

raamprostitutiezone in Utrecht, Het Zandpad ging en daar veel vrouwen sprak en naar hun

verhaal luisterde.

Het zijn deze ontmoetingen, waarin ik de vrouwen leerde kennen als moeder, dochter,

vriendin, oma, die hebben geleid tot het initiatief El Roi //room for women//GEZIEN MAAR

NIET BEKEKEN// www.elroi.nl

Je kijkt naar mij

Ik naar jou.

Ik zie een vrouw die lief is, liefde heeft en liefde deelt

Je kijkt naar mij

Ik naar jou

Zie jij wat er bij mij speelt?

Even lijken we contact te hebben

Even een moment van mezelf

Maar meteen met onzekerheid

Even lijken we contact te hebben

Jij en ik

Kijk jij nu naar mij zonder verwijt?

Ik word een beetje bang van jouw ogen

Ik snap ze niet

Je ziet niet mijn rol, je probeert mij te zien

Ik word een beetje bang van jouw ogen,

Bang voor wat ze zien

Heb je mij echt gezien?

En wat zag je dan toen je keek?

Want ik weet het niet

Ik weet niet wie ik ben of wat ik kan

Wat zag je toen je naar me keek?

Kun je me er iets van vertellen?

Oh wacht daar loopt een man…

Dit gedicht is geschreven door een van onze vrijwilligers, vanuit het perspectief vanachter

het raam waar ze werkte. Door hoe haar leven ging, werkte ze een aantal jaren voor een

loverboy/pooier in clubs en achter ramen. Zij heeft ervaren wat het verschil is tussen gezien

worden of bekeken.

Gezien worden zoals Hagar dat benoemd in Genesis 16: ‘El Roi, heb ik hier niet hem gezien,

die naar mij heeft omgezien?’

Prostitutie is gelegaliseerd in Nederland en binnen veel kerken nagenoeg buiten beeld.

Als El Roi zijn we dan ook blij dat de NMI ons in de gelegenheid stelt om in 2018 zes keer

iets over ons werk en onze doelgroep te vertellen.

Namens El Roi,

Tanja

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hierbij een nieuw inspirerend verhaal van Monica en Gepco in Duinkerke

In januari 2016 ging er een groep mensen uit onze gemeente naar het vluchtelingenkamp  in het noord Franse stadje Duinkerke. Ze gingen de vluchtelingen bezoeken die daar verbleven en brachten gelijk ook spullen mee voor de eerste levensbehoeften. Een week voordat de groep vertrok hoorde ik van deze reis en ik heb me direct opgegeven om mee te gaan. Gelukkig was er nog een plekje..

Ik herinner me een tentenkamp in de modder; ik herinner me de enorme schreeuw om hulp; ik herinner me de gezinnen met (kleine) kinderen; ik herinner me de jonge mannen… allemaal op de vlucht voor het geweld in hun land. De meeste mensen die er verblijven zijn Koerden uit Irak en Syrië- op de vlucht voor de IS of voor het regeringsleger van Assad.

Ook heb ik een aantal christenen uit Iran ontmoet-op de vlucht omdat ze voor God hebben gekozen in een land waar dat streng verboden is.

..ik herinner me dat ik op het kamp door de modder ploeterde,om zo bij de tenten van de mensen te komen. Om ze te ontmoeten.

Ik herinner me een van de eerste tenten waar ik binnen stapte en de hartelijkheid waarmee ik ontvangen werd. Er werd water gekookt in n oude verroeste pan en op t vuur gezet wat door bij elkaar gesprokkeld hout kon branden.Er werd thee gezet (met hééél veel suiker er in!) en zo goed en kwaad als de taalbarrière het toeliet, kwamen de verhalen een heel klein beetje los.

..ik herinner me de enorme dankbaarheid van de mensen daar.

Ik herinner me dat ik over het kamp liep en dacht:”hier wil ik vaker naar toe terug!

Ik wil de mensen vaker zien en spreken; ik wil ze leren kennen!Ik wil ze laten zien dat er om ze gegeven wordt, ik wil ze laten zien en voelen dat er van ze gehouden wordt!”…

Ik herinner me dat ik een maand later voor de tweede keer het kamp op liep en dacht: “ik ben weer thuis!”

We zijn nu 2 jaar verder.

In die twee jaar heb ik de vluchtelingen regelmatig bezocht.

Zo eens in de 3 weken ga ik er voor een weekend naar ze toe.

Gepco van Ek vergezeld me regelmatig op deze minireisjes. Ook hij is geraakt door de wanhoop,verdriet maar ook dapperheid van deze mensen. We hebben onderweg plezier,maar ook mooie gesprekken. Zoals gezegd- we vinden de sociale bezoekjes eigenlijk het belangrijkste onderdeel van de reis- maar we nemen ook spullen voor ze mee.

Tenten,dekens,kleding,schoenen,voedsel,water,hout,pannen…ze hebben het zo hard nodig.

Ik plaats daarom af en toe een oproep op facebook omdat de de giften (spullen) van jullie zo welkom zijn. Zonder de spullen van mensen moeten we met een lege auto die kant op.

Er is ook al heel wat kleding, dekens n schoenen gegeven- hartelijk bedankt daarvoor!

De mensen die in het kamp verblijven hopen allemaal in UK te komen. Ze riskeren daarvoor nachtelijke,gevaarlijke,illegale tochten in een vrachtwagen. Smokkelaars zetten ze in de vrachtwagens en daar wordt grof geld voor gevraagd. Mensen willen naar UK omdat daar vaak familie zit, de kans op verblijfspapieren is groter en ze mogen hun proces afwachten in een huis.

Afgelopen twee jaar is het kamp al twee keer verhuisd.Het modderkamp is door artsen zonder grenzen vervangen door een kamp met houten hutjes. Daar waren nog  portacabins met douchen en toiletten aanwezig op het terrein. Dat kamp is er maar voor een jaar geweest. Het is na een ruzie tussen Afganen en Koerden in de brand gestoken door Afgaanse vluchtelingen. Nu verblijven de mensen wéér in ‘the jungle’ zoals ze het zelf noemen. In het bos, en als ze geluk hebben –hebben ze een tent om in te slapen. Velen slapen ook onder de sterrenhemel op een dekentje . Voorzieningen zijn nul; geen stromend water,geen toiletten,geen douches.. De politie komt regelmatig de tenten die er staan weg halen en de politiek hoopt zo dat de mensen ontmoedigd worden om daar te zijn. Maar ze blijven dapper en doorgaan met het volgen van hun droom in de UK. Politieke discussies mijd ik- het heeft m.i  geen enkele zin. Ik kijk naar de ‘gewone’ medemens die in grote nood verkeerd en hulp nodig heeft.

Er zijn heel wat heftige,verdrietige ,persoonlijke verhalen gedeeld door de vluchtelingen (die ondertussen vrienden zijn!) in de afgelopen jaren. Ik zal proberen jullie zo af en toe op de hoogte te houden van wat ik mee maak in mijn (onze) reizen.

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------

  Wim en Mariet zijn op 1 november 2017 vertrokken naar Nepal om zich wederom 6 maanden in te gaan zetten voor de Leprazening in een ziekenhuis in Pokhara.

Hierbij een quote uit de nieuwsbrief van Wim en Mariet, geschreven door Wim.

Eerste dagen ziekenhuis

Het kantoorgebouw van het ziekenhuis was onlangs gerenoveerd. Voor mij was er kantoorruimte gereserveerd met de luxe van een eigen printer. Ik had liever gezien dat er een gemeubileerde woonruimte voor ons was geweest bij aankomst. Met de laptop vind ik altijd wel ergens een rustig plekje om te werken. Nu was het voor Mariet en schrijver dezes ook wel een beetje stressen om eerst een eigen ‘thuis’ te maken. Met enig kunst en vliegwerk van de afdeling onderhoud van het ziekenhuis werden er oudere stoelen, buro, en hangkast vanuit de afdeling ‘afgedankt’ van het ziekenhuis opgelapt. Deze kregen een laagje vernis en het meubilair oogt en ruikt fris. De loopafstand naar het ziekenhuis bedraagt 3.5 minuten. Mariet neemt wat meer tijd maar gaan we samen die richting uit dan pas ik me aan. Wel achter elkaar, want naast elkaar is te riskant op straat zonder trottoir en de afdeling orthopedie/ traumatologie van het ziekenhuis moet ook nog ontwikkeld worden.

Snel na aankomst al een eerste research workshop gehad van 2 dagen. Er loopt een groot onderzoek waar ik bij betrokken ben naar de vertraging in de diagnose van lepra: waarom wachten patiënten lang om naar een arts/ kliniek te gaan? Hoe handelen patiënten als ze wel kennis/ vermoeden hebben van lepra? Waarom kan de gezondheidswerker/ arts vaak niet de juiste diagnose stellen? Enz. Enz.