#Allerdaagse liturgie
Ik noem mijzelf wel vaak ‘ kleine theoloog van gewone dingen’ en dat zegt vooral dat ik graag God wil zien vandaag en dichtbij.
Als er iets is wat ik geloof dan is het dat niets voor niets is, alles met elkaar verbonden. Mijn uitdaging is om het gewone allerdag vandaag te zetten in het licht van de eeuwigheid.
Gelukkig doen meer mensen dat er daarom deze week pak ik de thema’s van Tish Warren er even bij
Thee drinken 
het is al een schilderij; een glas heet water met een schijfje sinaasappel en gember! En dat raakt me al gelijk, wat kun je genieten van een lekker glas thee. Anderen hebben dat met wijn 😊.
Maar ook, hoe snel lopen we er niet aan voorbij en is dat glas ongemerkt naar binnen gewerkt? Nemen we wel de tijd om te genieten van dat wat ons zomaar gegeven wordt, in de rijkdom van voedsel, in de pracht van alle soorten creatieve kunst, de schoonheid van de natuur?
Juist omdat ik weet Wie de Gever is van alle goeds, moet ik er toch van genieten?
Sleutels kwijt. 
ik heb het goed georganiseerd, er ligt al eeuwen een sleutelbakje in de hal. Structuur is immers belangrijk in het leven. Maar hoe vaak gebeurt het niet dat ik in mijn tassen en jassen mijn sleutel hartstikke kwijt ben. Zucht! Liturgie van het allerdaagse
En niet alleen ‘zucht’, maar ook ‘stupido, chao!’ ik kan ongenadig zijn voor mezelf als ik weer eens radeloos mijn sleutels kwijt ben. Ergens heb ik dan zo’n hekel aan mijn warrigheid en als iemand anders er last van heeft voel ik me niet zelden schuldig.
Bij nader inzien is dat pas idioot, waarom kan ik niet lachen om mezelf en als Jezus liefdevol mijn eigen fouten vergeven?
Bed opmaken 
ik denk dat iedereen wel een dagelijkse routine heeft. Die is door Covid19 misschien wel helemaal in de war. Bij mij niet! Als er iets hetzelfde is gebleven, is het mijn ochtendritueel; half acht wakker uit mezelf, spring uit bed, koffie! Eigenlijk vind ik slapen zonde van mijn tijd en zou ik best mijn bed kunnen verkopen. Eigenlijk ben ik koffieverslaafd en nieuwsnieuwsgierig! Maar ergens is het goed ook even stil te staan bij de nieuwe dag…..in te prenten dat je er weer bent! Dankbaar te zijn voor die krant en koffie. Leven bij het moment van nu.
Misschien moet ik mijn bed maar eens bewuster opmaken, in een moment van dankbaarheid, liturgisch levend opmaken
In de file staan
Als notoire fietser heb ik zelden last van files. Hoewel dat ook veranderd is. In het bos fietsen we in file over de mountainbikeroute, op de Langesteeg wandelen we in file naar Valleikanaal. Zo stil als het eerder in natuurstrook Schammer was is het nu al helemaal niet meer. Maar die enkele keer dat ik mee rij in een auto en in de file sta, voel ik verrassend snel iets ongeduldigs opkomen in mezelf. Overigens ook enorm herkenbaar bij vertraging van de trein. Het is een lesje in wachten bij mij! Geduldig zijn. De tijd nemen en rusten in het moment.
Echt mens zijn in de wetenschap dat de tijd gevat is in de Eeuwigheid. Dat maakt wachten tot verwachten.
Tandenpoetsen 
ik ben een gezegend mens met een sterk gebit, dat zeggen niet veel mensen mij na. Het maakt dat ik tandenpoetsen en vooral tandartsbezoek bijna onnodig vind, en dat is niet handig. Het zit in de lijn van het ‘ommetje’, hoe goed zorg ik voor mijn lijf? Hoeveel aandacht krijgt mijn gezondheid?
T’ lijkt niet erg theologisch om te zeggen dat je lichaam belangrijk is, maar als God dat nou heeft gemaakt zodat je hem kunt dienen door met je handen te helpen, je oren om te luisteren, je ogen om te kijken, je voeten om te gaan………misschien moet ik daar bij ’t tandenpoetsen eens bij stil staan!
Restjes eten
Gisteravond ging er weer een paar scheppen te veel spaghetti in de kliko. Ik heb van huis uit meegekregen dat dat niet kan, je eet je bord leeg en je gooit geen eten weg. Van huis uit leerde ik zuinigheid. Dat zit in mij. Maar van manlief leerde ik iets anders, gulheid! En eigenlijk brengt dat laatste me dichter bij een Schepper die geeft en geeft en geeft, overvloedig de aarde zegent met heerlijk groenten en koren, vruchten en kruiden, vis en vlees.
De grote gemene deler van zuinigheid en gulheid is afhankelijkheid en dankbaarheid, liturgie van het allerdaagse!
Slapen 
Ik was het alweer vergeten, maar wist je dat de joodse nieuwe dag begint in de avond? De avondrust en het slapen geeft het ritme aan van de dag. Het is een ritme van genade, slaap hebben we allemaal nodig en wordt ons elke dag gegund.
Ik ben er niet goed in, mijn hoofd draait rustig door als ik mijn kussen ruik. Ik verlang ter plekke al naar de koffie van de morgen en de dynamiek van de volgende dag. Maar ergens vertelt de slaap mij dat er grenzen zijn in het leven, continu doorrennen en doordenken is niet gezond. Er moet een moment zijn dat je loslaat en rusten gaat ….het is een Scheppingsorde, zelfs God zelf rustte op de zevende dag na zijn werk.
Email checken
Ik beheer drie mailadressen, een alleen en twee met de teams van keistadkerk. Die mail heb ik regelmatig aardig onder controle, na een vakantie raak ik soms in paniek van het mailbomenbos waar ik niet doorheen kan kijken.
Apparaten in het algemeen zullen nooit mijn vrienden worden, maar ik heb ontdekt dat ik ze kan gebruiken als de potten en pannen van broeder Laurentius, een Benedictijn uit de 17de eeuw. Ook in het gedoe van mail en appjes, drives en drops is het mogelijk biddend bezig te blijven.
God dichtbij te voelen en woordenloos alles wat ik wegzend te zegenen.
Een vriendin bellen 
Fijn in de nok van het huis, in het zonnetje van het zuiden, met een heerlijk oud tafeltje en stoeltje van tante Door, pak ik ook ’s avonds weer de telefoon erbij om te connecten. We hebben elkaar nodig!
Covid19 is een gigantische aanval op onze ingeschapen basisbehoefte om mens te zijn onder mensen. In mijn tienertijd las ik Phil Bosman, actueler dan ooit: de liefde van God is zichtbaar , tastbaar en voelbaar geworden in een menselijk lichaam, in een menselijk hart, in de persoon van Jezus van Nazareth, opdat mensen in liefde weer mens worden voor elkaar!
Ruzie maken met je man
Zestien en zeventien waren we, Valentijnsdag bestond nog niet en op die dag precies 40 jaar geleden kregen we ‘verkering’. Op het beroemde zeilkamp waar ze jaren meevoeren was de gedachte: die twee maken ruzie om het weer goed te kunnen maken. Nu zitten we gebroederlijk elke dag samen thuis, werkruimte naast elkaar, praatje bij het koffieapparaat en we genieten er ergens ook zo van!
Natuurlijk is niet alles altijd peis en vree, maar in de basis zit, wat ik maar even noem; de vrede van Christus, elkaar dienen en verdragen, samen oplopen en in het leven de liefde leren!