Mijn opa was meubelmaker in de jaren 30. Hij kreeg tuberculose en stierf vroeg, moest vrouwlief achterlaten met drie kleine kinderen. Ben je weduwe zonder inkomsten en de oorlog begint!

Oma woonde op een bovenwoning, midden in de stad Enschede. Oma had joodse Japie in huis, verzorgde hem als haar eigen kind. Ze  herbergde ook kostgangers, werkende mannen zonder eigen gezin en huis……op zolder in die bovenwoning.

Maar juist die mannen hadden de Duitsers nodig! De fabrieken in het Ruhrgebied moesten productie draaien. Oorlogsmateriaal moest er komen en de Duitse jongens zaten in het leger. Nederlandse mannen moesten zich melden.  Maar velen en ook deze kostgangers hadden dat niet gedaan .

Dat had gevolgen, overvalswagens in de straten, soldaten voor de deur, razzia heette dat.

De heren waren gevlucht, verstopt in de hooiberg van de buurman. De bel ging.  Oma deed de deur open, de soldaat kijkt in de kleine hal met een grote kapstok. Hij wijst naar het naambordje waaruit blijkt dat oma weduwe is. De man snapt dat daar niet veel te halen is………..tot hij de pet aan de kapstok ziet.  Hij merkt het bars op; wat is dat dan?!

Oma schrikt! Ze acteert snel, in tranen zegt ze; ‘die is van mijn overleden man, ik kan dat toch niet wegdoen?!’

De soldaat druipt af bij zoveel emotie….de kostgangers en Japie zijn gered, door mijn oma’s verzet!