Mijn zoontje kwam vandaag thuis met een existentiële vraag, namelijk: is God een lieverik? Een vriendje uit zijn klas had gezegd dat God de slechterik was. Het eerste wat hij deed toen hij thuis was, was aan mama vragen of hij het in de kerk goed begrepen had.

 Als kind van vijf is het erg belangrijk wat je vriendjes ervan vinden. Ik zie ze daar al samen op het schoolplein discussiëren. Met dat beeld op mijn netvlies bedacht ik mij dat we misschien wel ouder worden, maar dat de vraag niet verdwijnt. Is God een lieverik? Ik zou de vraag met ja beantwoorden, maar ik kan mij voorstellen dat er heel wat mensen zijn die daar ernstige twijfels bij hebben. Mensen die teleurgesteld en boos zijn in mensen, in God. Die weinig liefde hebben ervaren van de mensen die aangeven dat ze namens Hem spraken. Tegelijkertijd ben ik ervan overtuigd dat we er allemaal naar blijven zoeken om iets van die lieve God te ervaren in ons leven. 

Voor mijn zoontje was het na de woorden van zijn moeder goed. Zijn wereld- of zo je wilt Godsbeeld was weer hersteld. God is voor hem een lieverik, omdat mama het zegt. Is het voor ons voldoende om te geloven dat Hij het is, omdat Hij het zegt?