Afgelopen zondag was er een Taizédienst in de Emmaüskerk en met de Emmaüsgemeente. Ontroerend hoopvol! Vooral tijdens het gebed van het licht. Waar iedereen een lichtje kon aansteken voor de wereld, de wijk maar bovendien wel voor degenen om hem of haar heen, of juist voor zichzelf. 

Ik zag tot mijn verbijstering, althans dat was mijn eerste reactie, hoe veel mensen opstonden om een kaarsje te ontsteken. Zo veel mensen ervaren duisternis in hun leven, heel dichtbij en/of ver weg. Dat raakte mij zeer diep!

 Mijn tweede reactie was een warm gevoel van hoopvolle vreugde! Raar? Ik wil het uitleggen. Veel mensen durfden namelijk te laten zien dat ook zij een gebroken, gescheurd of door donkere momenten geteisterd leven kennen en/of meeleven met hen die in donkere perioden zich bevinden. Wat bijzonder moedig dat wij dat met elkaar kunnen delen! We zijn blijkbaar niet alleen en staan er tegelijk niet alleen voor.

 Ik begon het gebed van het licht misschien langzamerhand te zien als een daad van verzet. Die perioden van donkere tijden - dat raakt jullie misschien wel, maar daar kniel je niet voor, daar buig je niet voor, daar laat je je leven niet door bepalen. We blijken niet alleen een opstandingskerk te zijn, ook Opstandig tegen deze duisternis!

 Ik heb geen lichtje ontstoken, maar iedereen die zondag - moedig - opstond, een lichtje heeft ontstoken en in spiritueel verzet kwam (misschien ook wel op eigen plek), helpt mij ongetwijfeld om deze week een lichtje en moedig te worden, en om de hoop en dromen te blijven koesteren dat al die diep, diep tragische verhalen over #metoo, aanslagen, scheidingen of werkloosheid enzovoorts enzovoorts - waaronder ook de ongehoorde verhalen! - wel eens niet het laatste woord heeft...

 Dat wij - misschien ook wel vertwijfeld - samen, zo tijdens het gebed van het licht, bovenal opstandig de moed bij elkaar sprokkelen om ons te verzamelen bij het grote Lichtje dat ons draagt: de gekruisigde én opstandige Immanuël, God-is-met-ons. De God die ons niet loslaat, deze vriendschap [met ons] is voor eeuwig en laat niet varen het werk van Gods handen. (Psalm 138:8)

 Wat ben ik zeer dankbaar voor dit hoopvolle kerkleven, voor jullie moed, geloof, hoop en liefde!

Marcel