' Beste Jacqueline, vriendelijk bedankt voor het lesgeven,  maar je bent niet meer nodig”.

Dat was de boodschap van het COA in Amersfoort, nadat de locatie veranderd is van opvang voor uitgenodigde vluchtelingen naar uitgeprocedeerde asielzoekers met kinderen.

 Ik was overdonderd,

vond het zo jammer, want ik had me als een vis in het water gevoeld in het contact met al die buitenlandse mensen die ik ook nog wat kon leren.

 Na een paar maanden ging het weer kriebelen; ik was nu wel weg bij het AZC, want uitgeprocedeerde mensen hoeven blijkbaar geen Nederlands te leren, maar er moesten toch wel andere zinnige dingen te doen zijn?

Het gevoel dat ik daar weer ‘binnen’ wilde komen, zonder dat ik een idee had over wat ik zou kunnen doen, werd steeds sterker toen ik ging bidden: Heer, als dit van U is, wilt u dan een deur openen?

 Ik belde een paar keer,  maar elk spoor liep dood.

In de kerk kwam ik in gesprek met een maatschappelijk werkster met cliënten op het AZC.

Ik vertelde haar van mijn gevoel. Ze bracht mij in contact met iemand die werkzaam was bij het COA.   Die vrouw kende ik nog van de vroegere lessen en ikk maakte een afspraak, kwam op gesprek en al snel kon ik beginnen met het aansturen van een naaigroep voor vrouwen op het AZC : 6 naaimachines, een berg naaigerei en lappen stonden klaar. Dit was het!

 Inmiddels zijn we met een team van 6 vrijwilligers –zonder wie ik het echt niet zou redden -  en genieten we elke week van de contacten met de vrouwen en de naaiprojectjes die we bedenken; we lachen en huilen met elkaar (vrouwen komen soms trillend binnen als er weer een aanslag is geweest in hun thuisland) en ervaren wekelijks de nabijheid van God.

Daarnaast bezoek ik ’s middags een paar vrouwen, aanvankelijk met grote aarzeling, (ik ben kampioen in twijfelen). 

Hoe begripvol is God: op New Wine gaf iemand mij de bijbeltekst ,  Jozua 1:9 “Ik gebied je dus: wees vastberaden en standvastig, laat je door niets weerhouden of ontmoedigen, want waar je ook gaat, de HEER je God, staat je bij”. Zo! Ik snapte meteen waar dat over ging.

 En het is zo bijzonder om te zien dat God stapje voor stapje liet zien wat ik kon doen.

En dat Hij meegaat!

Nu heb ik een paar mooie vriendschappen gesloten, geef taalles, kom op kraamvisite, smul van heerlijk Eritrees of Irakees eten, en ik verwonder in dit hele traject. Voor mij en voor alle vrouwen: van: je bent niet meer nodig naar waar je ook gaat, God staat je bij!!

 Dat noemen we genade van God.