1. Rust en ritme

Het was altijd al balans zoeken in de kerk, balans tussen rust en dynamiek.

We willen elkaar niet opjagen, we willen elkaar wel uitdagen. Doe je mee met activiteiten of gaat het over zijn  waar je bent?

Met corona kwamen alle activiteiten even stil te liggen, heel even maar, eigenlijk slecht die 40 dagentijd maar.  ‘Rust , reinheid en regelmaat’ (waarschijnlijk afkomstig van verpleegster Florence Nightingale)  werd helemaal uit de kast gehaald: zorg dat je gezond blijft en pak je slaap, maak je huis schoon en ruim op, zorg dat je je handen wast en blijf virusvrij, moet je thuiswerken wen jezelf een ritme aan.

En de wereld werd stiller, schoner en contemplatiever daarmee. De rust deed ons goed.

Niet raar dat rust ons goed doet, God heeft het ingebakken in de schepping, Hij rustte zelf op de zevende dag. En toen de mens daar aan voorbij leefde gaf Hij het maar als een regel op ( Ex.20:11). Hij gaf er zelfs een ritme aan, de zevende dag, een repeterende cyclus, regelmatig dat momentje.

Het bizarre was dat de fysieke kerkdienst tot stilstand kwam, een paar maanden lang. Namen we de tijd om na te denken over ons ritme of racen we de rust weer voorbij, de agenda loopt toch zeker weer helemaal vol.

Het mooie aan die regel van God over de sabbath is dat het gaat over vieren, zegenen en heiligen.

Christenen hebben al de vrijheid genomen niet de zevende maar de eerste dag apart te zetten voor God. De diepe gedachte van rust en ritme uit Genesis blijft staan.

Wij zeggen, zo in corona als kerk gedrongen naar de avond: precies tussen je vrije weekend en je volle week , wen jezelf het ritme aan van rust, God zegent je daarin !

Kerk en corona, zoek rust in je ritme! Een oeroude regel.