Twee weken geleden keken we in de kerk naar een filmpje over dit prachtige Afrikaanse gezegde en we zagen de beelden van Malawi en de CBO's van Matukha centre.
Ik weet nog hoe ik jaren geleden geraakt was door die zin in het boek van Wess Stafford van Compassion.
Het is de bodem van mijn droom om in een soort van community te leven en werken waar we samen God kunnen leren kennen zoals Hij in Zijn veelkleurigheid en Liefde is.
Het is de bodem van mijn visie op kerkzijn om echte verbondenheid te beleven .....in een soort van 0.3 gemeente.
Het is de bodem van mijn holy discontent over ons individualisme.
Een week later zie ik het gebeuren voor mijn ogen!
Op de camping met de gemeente wordt het beeld versterkt, want daar zie ik jong en oud met elkaar connecten , vriendschappen ontstaan en mensen elkaar beter leren kennen, luisteren naar elkaars verhalen en pijn. Kleine kinderen worden opgetild door andere ouders. Jeugdleiders zijn trots als ouders op hun jongeren. Jonge tieners lopen als volwaardige oppassers achter kinderwagens. Kinderen van jeugdleiders worden op bed gelegd in tenten van anderen. Er wordt voorgelezen en gespeeld door volwassenen, kinderen helpen met opruimen.
Er heerst zorg en vreugde op een veld in 'de village Heigraaf'.
Dit soort ervaringen doet niet alleen de kinderen groeien!
Vorige week opende de kerkenraad met een stukje waarin deze zin stond; 'laten we een paradijs bouwen! ' Yes, we did!