Hierbij blogs Vanuit de keistadkerk

Als je een blog schrijft voor op de website van een kerk moet het dan gaan over zekerheden of mag je ook schrijven over je onzekerheden, je verlangens die nooit vervuld zijn of dat wat er schuurt aan het kerk zijn? Kortom moet je het ‘hallelujaverhaal’ vertellen of mag het gaan over het echte leven?

Ik werd deze week naar aanleiding van een openstaande vacature gebeld door een mevrouw. Ze wilde weten wat de functie inhield. Uiteindelijk besloot ze niet te solliciteren, maar we hadden een interessante mailwisseling. Ze vertelde over haar positieve ervaringen met een christelijk bedrijf. Het bedrijf hield zich aan afspraken en hun mensen werkten met respect voor zichzelf, de klant en de omgeving. Ze vertaalden dat waar ze in geloofden consequent in hun daden.

Het is soms makkelijk om alleen het ‘hallelujaverhaal’ te vertellen en je mond dicht te houden over de moeilijke dingen. Ik ben er echter van overtuigd dat het juist het menselijke is wat inspireert. Gewone mensen die vanuit een overtuiging iets betekenen voor anderen. Nu wil ik zeker niet beweren er daar een van te zijn, maar ik geloof wel dat een voorbeeld zijn begint met openheid. Wil ik iets betekenen voor de ander, praktisch of hem of haar helpen in de zoektocht naar waar het in het leven om draait, dan vraagt dat om een open en kwetsbare houding. Dat ik laat zien wat mijn onzekerheden, onvervulde verlangens zijn en hoe ik mijn geloof (be)leef, want wees eerlijk het hallelujaverhaal is niet altijd even inspirerend.

Ik ben er klaar mee!De regering heeft het over consumentenvertrouwen en koopgedrag en ik heb het afgelopen jaar hard meegedaan om de economie een boost te geven.Nieuw aanrechtblad(rest van de keuken valt nog niet uit elkaar), werkkamer met nieuwe tafel ingericht (met hergebruik van opruimbakken, kasten en gordijnen van her en der), nieuwe bank,nieuw schilderij (maar wel de kastjes opgepimpt). Ik hou van de kringloop en van alle vintage om me heen! En tegelijkertijd hou ik van die aardige ondernemers die hun koopwaar aan de man/vrouw willen brengen.

Ik ben er wel klaar mee, dat we allemaal meer en meer en groter en mooier willen.

Alles moet maar kunnen. Alles moet maar altijd kunnen.

Daar ben ik vooral ook klaar mee!

Ik betrap mezelf er voor het eerst in mijn leven op dat ik op internet ga zoeken naar jurken, truien, gordijnen…terwijl ik weet dat ik het gewoon live wil zien en voelen voor ik het zal kopen. Dat klinkt antiek, maar het werkt wel vertragend en besparend.

Ik betrap mijn familie erop dat ze op zondag het vergeten boodschapje gaan kopen in de supermarkt die 24/7 open is, in plaats van gezellig bij de buren te gaan lenen. Ook dit klinkt antiek, maar dan ben ik dat maar!

24/7 heeft voor mij een hele andere kleur en geur.

‘Wij zijn ook Katholiek hoor Jap’. In mijn herinnering is het mijn vader die mij dit tijdens de kerkdienst toefluistert. Ik keek hem vlak daarvoor ongelovig aan terwijl de geloofsbelijdenis werd voorgelezen. Hoorde ik de dominee nou goed? ‘Ik geloof in één heilige katholieke kerk.’

Als gereformeerd jongetje ging het Katholiek zijn vooral over de beeldenstorm, over de stoere Geuzen (‘wij’) en de Katholieke Spanjaarden, de overheersers (‘zij’). Over de pracht en praal van een geloof waar ‘wij’ niets mee hadden, want ‘wij’ deden niet aan heiligen of bidden tot Maria. Toen ik volwassener werd, veranderde er niet veel en was het één kerkstroming, maar niet een waar ik veel sympathie voor voelde. Ik moet eerlijk zeggen dat dit de afgelopen tijd veranderd is. Ik heb mij nog nooit zo verbonden gevoeld met de Katholieke kerk als onder deze Paus Franciscus.

Zoals dat vaker gaat, was er een vrouw voor nodig. Maria zou in dit geval een toepasselijke naam zijn geweest, maar het was mijn Joyce. Op een dag hing er ineens een gebed op het toilet van ene Franciscus van Assisi. Hij stierf al in 1226, maar zijn woorden hadden in al die eeuwen niets aan kracht verloren. Deze Paus heet niet voor niets Franciscus. Hij is vernoemd naar dezelfde heilige wiens gebed bij ons in het toilet hing. Een man van liefde en eenvoud. Iemand die eeuwen dood is, maar met een aantal zinnen mijn hart binnen kwam wandelen. Sinds dat Franciscus paus is hoor ik ineens verhalen over een geestelijk leider die dingen anders doet en mij inspireert. Hij wast de voeten van gevangenen, predikt eenvoud, hij legt rituelen op zij en kiest ervoor zich echt met mensen te verbinden, ook al is hij paus.

Nadat zoveel jaar geleden we weer buiten de kerk stonden, legde mijn vader uit dat katholiek in het grieks ‘algemeen’ betekent. Ik geloofde dus in een heilige, algemene kerk. Daar denk ik altijd maar aan als ik deze Paus bezig zie of over hem hoor. Toch een lekker gevoel dat hij ook een beetje van mij is.

Als moeder sta ik nogal eens langs de kant van de voetballijn. En geloof me…daar krijg je trek in een warm bakkie koffie van! Wat is dan er niet leuker dan de vrolijkheid in een gezellige sportkantine!

De KNVB heeft een briljant filmpje op you tube staan over het managen van al die geweldige vrijwilligers, die kantines beheren, verenigingen besturen, lijnen accentueren, kleedkamers schoonmaken, jeugd trainen en elftallen coachen of rijden. Back to the basics heet dat filmpje en laten dat nu ook de uitgangspunten zijn die in een kerk gelden voor vrijwilligers! We moeten elkaar kennen, vanuit een relatie opbouwen, je talent laten zien en gebruiken, een gemeenschap zijn met elkaar en vooral aanmoedigen en bemoedigen.

In ons hernieuwde medewerkersbeleid staan al die zaken genoteerd en zo willen we werken. Maar het woord zegt al iets….we zijn niet zomaar vrijwilligers, we zijn medewerkers!

De kerk is namelijk niet een gewone vereniging! In de kerk zijn we ons bewust dat niet alleen gaat om onszelf, maar vooral om de ander en de Ander. We mogen met God meewerken in Zijn Koninkrijk. We dragen niet alleen een steentje bij, we zijn zelf als een levende steen, zoals dat ergens in de Bijbel staat.

Toch is het leuk te leren van een organisatie als de KNVB!